Hanno

ontvluchtte Duitsland omdat hij zich er niet meer thuis durfde te voelen. Ooit opgeleid bij Opel als automonteur maar door allerlei problemen in familiaire kring moest hij weg en kwam via omwegen door Zwitserland, Italië en Oostenrijk in Enschede terecht. Altijd met een glimlach en altijd met zijn rugzak. 

De glimlach verhult veel ellende en er zijn maar weinig mensen met wie hij een gesprek aanknoopt. Hij heeft het geprobeerd bij Emmaus maar kon de groepsdruk niet aan en hij wil eigenlijk gewoon een rustige plek waar hij gewoon Hanno kan zijn.

Wat er zich in zijn verleden heeft afgespeeld doet er niet toe maar hij kan niet terug naar Duitsand omdat hij niet wil dat als hij daar iets koopt, er een minimaal deel van dat geld naar de belastingen gaat en op die manier bij zijn ouders terechtkomt, zo diep kan verdriet zitten.

Nu is hij weer even in Enschede om straks weer verder te trekken naar andere landen, alles behalve Duitsland. Ik gun Hanno de rust die ieder mens verdient, de rust van een sleutel in je zak, de rust om thuis te komen. Dus gewoon een huis.