ONZICHTBARE MENSEN

Waarom deze website? Dakloze mensen worden geweerd en geweigerd in onze maatschappij en dat moet stoppen. Met deze website geef ik deze onzichtbare buitenslapers een gezicht en vertel hun verhaal. Kort maar pakkend, zonder dingen mooier of lelijker te maken dan ze zijn. Net zo lang tot het geen onzichtbare mensen meer zijn.


Ik ben er goed uit gekomen door de juiste mensen te treffen maar voor velen is het nog lang niet zo ver. Alle foto's en verhalen zijn en worden gemaakt met uitdrukkelijke toestemming van betrokkenen. Als er vragen en of opmerkingen zijn neem dan contact op.

Hanno

Hij ontvluchtte Duitsland omdat hij zich er niet meer thuis durfde te voelen. Ooit opgeleid bij Opel als automonteur maar door allerlei problemen in familiaire kring moest hij weg en kwam via omwegen door Zwitserland, Italië en Oostenrijk in Enschede terecht. Altijd met een glimlach en altijd met zijn rugzak. 

De glimlach verhult veel ellende en er zijn maar weinig mensen met wie hij een gesprek aanknoopt. Hij heeft het geprobeerd bij Emmaus maar kon de groepsdruk niet aan en hij wil eigenlijk gewoon een rustige plek waar hij gewoon Hanno kan zijn.

Wat er zich in zijn verleden heeft afgespeeld doet er niet toe maar hij kan niet terug naar Duitsand omdat hij niet wil dat als hij daar iets koopt, er een minimaal deel van dat geld naar de belastingen gaat en op die manier bij zijn ouders terechtkomt, zo diep kan verdriet zitten.

Nu is hij weer even in Enschede om straks weer verder te trekken naar andere landen, alles behalve Duitsland. Ik gun Hanno de rust die ieder mens verdient, de rust van een sleutel in je zak, de rust om thuis te komen. Dus gewoon een huis.

Jodi

Hij vluchtte 32 jaar geleden vanuit West Afrika naar Europa omdat er daar voor hem door de oorlog geen toekomst meer was. Na veel omzwervingen kwam hij in Enschede terecht. Hier probeerde hij met status een nieuwe toekomst op te bouwen. Hij vond werk, kreeg een relatie, kreeg kinderen en had een mooi leven, alleen de Nederlandse nationaliteit wilde maar niet lukken. 

Ik sprak hem in mei van dit jaar toen de nachtopvang sloot in één van de inlopen die onze stad kent. Verdrietig want weer geen verlenging maar wel de boodschap dat hij terug moest naar het land dat hij toen verliet om hier een toekomst te gaan bouwen. 

Vanmorgen zag ik hem weer in de stad en met zijn mooie lach vertelde hij dat hij nog steeds buiten sliep, overal en nergens. In de paar maanden waarin ik hem niet zag is hij een paar jaar ouder geworden. 

Hij wil gewoon een eigen plek.

Een plek waar hij zijn vrienden en kinderen kan ontvangen, een plek waar hij echt een toekomst kan krijgen, een plek die zijn THUIS is.

Uiteraard heeft Jodi me toestemming gegeven om de foto en het verhaal te plaatsen.

Bart

Bart en ik kennen elkaar al een tijdje, hij kwam bij de Kortdurende Opvang van het Leger des Heils wonen toen ik daar als ervaringsdeskundige werkte. Bart is een uiterst intelligent man, universitair opgeleid, afgestudeerd in Nederlands en Rechten. Bart is net als ik zoon, vader (we hebben beiden een dochter) en broer maar het contact met zijn familie is moeilijk door zijn alcoholgebruik. Wij delen een gemeenschappelijke liefde voor Italië en onze ontmoetingen beginnen ook altijd in het Italiaans en met een omhelzing.

Bart is momenteel dakloos omdat hij zich niet wil conformeren aan de regels die gesteld worden in de opvang en slaapt dus nu op straat. De periode dat Bart buiten overleeft duurt nu al meer dan een jaar. Hij brak een paar maanden geleden zijn heup en kwam daardoor in het ziekenhuis terecht. Hij mocht een periode revalideren op de Veluwe bij het Leger des Heils maar slaapt nu weer buiten overal en nergens in Enschede.  De laatste keer dat ik hem zag vroeg hij me hoe het kon, nu hij buiten moest slapen omdat de nachtopvang gesloten is van mei tot en met september. Hij zei dat hij, overal waar hij gaat liggen om tot rust te komen, wordt weggestuurd. 'Ik kan niet binnen en ik mag niet buiten slapen' waren zijn woorden en ik heb er geen antwoord op. 

In mijn stad - waar niemand buiten zou hoeven slapen - moeten mensen dus buiten slapen. Ik hoor vaak dat Bart niets wil, eigenwijs is, nergens aan mee wil werken. Mijn vraag is of er ooit gevraagd is wat hij eigenlijk wel zou willen? Hoe hij het ziet, als wat hij zou willen daadwerkelijk gaat gebeuren? Is er ooit iemand geweest die met hem heeft gepraat als gelijke? En zorgt dat deze man een plek krijgt waar hij mag zijn wie hij is? 
Geef deze man een thuis.